တစ္ခန္းမွမရပ္တဲ့ျပဇာတ္

ကံေကာင္းလို႕လဲမဟုတ္။တိုက္ဆိုင္လို႕လည္းမဟုတ္။ကိုယ့္ၾကိဳးစားမႈေၾကာင့္လည္းမဟုတ္။
မေတာ္တဆမႈ႕လည္းမဟုတ္။ေကာင္းကင္ဟာၾကည္လင္လြန္းမေနသလို စုတ္ျပတ္သတ္ေအာင္
လည္းမႈန္မႈိုင္းအံု႕ဆိုင္းမေနဘူး။သင္တန္းမွာတန္းျပီးမေတြ႕ဘူး။အၾကည့္ခ်င္းမဆံုမိဘူး။ပုခံုးခ်င္း
၀င္မတိုက္မိသလိုစာအုပ္ေတြ/ဖိုင္တြဲေတြကိုလည္းေကာက္မေပးမိဘူး။ေစ်း၀ယ္ရင္းပစၥည္းတစ္ခုကို
အတူတူမကိုင္မိဘူး။နာမည္မေမးျဖစ္ဘူး။“ေတြ႕ရတာ၀မ္းသာပါတယ္”လို႕မေျပာျဖစ္ဘူး။
အၾကိဳက္ဆံုးအေရာင္ေတြအေၾကာင္း။အၾကိဳက္ဆံုးရုပ္ရွင္ကားေတြအေၾကာင္း။အၾကိဳက္ဆံုးစာအုပ္ေတြ
အေၾကာင္း။အၾကိဳက္ဆံုးဂီတေတြအေၾကာင္း။မေဆြးေႏြးျဖစ္ဘူး။ရလဒ္တခုခုမရၾကဘူး။သင္တန္းဆင္းခ်ိန္
အတူတူမျပန္ျဖစ္ဘူး။ဘာစကားမွမေျပာျဖစ္ၾကဘူး။အိမ္အျပန္လမ္းေကြ႕မွာတေယာက္ကိုတေယာက္
ႏႈတ္မဆက္ခ်င္ဆက္ခ်င္နဲ႕ ႏႈတ္မဆက္ၾကဘူး။ေရခ်ိန္ဟာပိုမိုျမင့္တက္မလာဘူး။ဖုန္းနံပါတ္မေတာင္းျဖစ္ဘူး။
ဖုန္းဆက္ဖို႕တုန္ရင္မေနခဲ့ဘူး။ဖုန္းဆက္ျပီးေရာက္တတ္ရာရာ၊ဟာသေတြမေျပာျဖစ္ဘူး။ခ်စ္တယ္လို႕ဖြင့္ေျပာ
ရမွာေၾကာက္မေနခဲ့သလိုခ်စ္တယ္လို႕ဖြင့္မေျပာျဖစ္ဘူး။အေျဖလည္းျပန္မေတာင္းျဖစ္ဘူး။အခ်စ္ကိုယံုၾကည္ဖို႕
မေျပာျဖစ္ဘူး။သူမကလည္းမယံုၾကည္ဘူးလို႕မေျပာဘူး။ဓါတ္ခြဲခန္းေတြမဟုတ္ၾကတဲ့အတြက္စမ္းသပ္ဖို႕
လည္းမေျပာျဖစ္ဘူး။ကၽြန္ေတာ္ကသူမမ်က္ႏွာကိုၾကည္ၾကည္ႏူးႏူးစိုက္ၾကည့္မေနခဲ့ဘူး။သူမကရွက္ျပံဳးနဲ႕
ေခါင္းငံုျပီးတစ္ရႈးေတြလံုးေျခမေနဘူး။သူမက“ကၽြန္မစဥ္းစားပါရေစ”လို႕မေျပာဘူး။ကၽြန္ေတာ္က
ဘယ္အခ်ိန္ထိျဖစ္ျဖစ္ေစာင့္ပါ့မယ္လို႕မေျပာဘူး။ပတ္၀န္းက်င္ဟာပိုျပီးလွပမေနဘူး။ေရကန္ထဲခဲေတြ
ေလွ်ာက္ပစ္မေနဘူး။ငွက္ေတြဘယ္အရပ္ကိုမွပ်ံသန္းမသြားဘူး။ကမာၻၾကီးရပ္တန္႔မသြားဘူး။
(ဒါဟာလည္းအီနားရွားေၾကာင့္မဟုတ္ဘူး)သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕မိတ္ဆက္မေပးရဘူး။သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း
၀ိုင္းျပီးမစေနာက္ၾကဘူး။ေကာ္ဖီအတူတူမေသာက္ဘူး။ေကာ္ဖီအတူတူမေသာက္ျဖစ္ဘူး။မုန္႕အတူတူမစားဘူး။
မုန္႕အတူတူမစားျဖစ္ဘူး။အလိုက္တသိကို အလိုက္တသိယူမေပးမိဘူး၊မွာမေပးမိဘူး၊ျဖစ္မေနခဲ့ဘူး။
ဘာကိစၥပဲျဖစ္ျဖစ္ကၽြန္ေတာ္ကသူမအတြက္၊သူမကကၽြန္ေတာ္အတြက္အဆင့္သင့္ျဖစ္မေနဘူး။
မနက္မွာဖုန္းဆက္မႏႈိးဘူး။ဖုန္းခ်ျပီးထျပီထျပီဆိုျပီးျပန္မအိပ္ဘူး။တစ္ေယာက္ဖုန္းအခ်ကိုတစ္ေယာက္
ေစာင့္မေနခဲ့ဘူး။ျပိဳင္တူဖုန္းခ်မယ္လို႕မေျပာၾကဘူး။မနက္ျဖန္ေတြကိုေတြးမေနဘူး။ဒီေန႕အေၾကာင္းကို
စဥ္းစားမေနဘူး။မေန႕ကအေၾကာင္းေတြသတိမရဘူး။နာမည္ကိုစာအုပ္အျပည့္ေလွ်ာက္မေရးၾကဘူး။
၀က္၀ံရုပ္ၾကီးဖက္ျပီးစိတ္ကူးမယဥ္ၾကဘူး။တစ္ေယာက္တည္းျပံဳမေနတတ္ဘူး။အိပ္မက္ေတြမမက္ဘူး။
ေမြးေန႕မွာလက္စြပ္တစ္ကြင္းလက္ေဆာင္မရဘူး။ေမြးေန႕ကိုမွတ္မိမေနဘူး။ေမြးေန႕မွာအညိဳေရာင္
အေမႊးေကာက္ေကာက္၀က္၀ံရုပ္တစ္ရုပ္လက္ေဆာင္မေပးဘူး။ေမြးေန႕ကိုမွတ္မိမေနဘူး။
ကိတ္မုန္႕တစ္လံုးမလုပ္ေပးဘူး။ခ်စ္လွစြာေသာစာသားေရးမထားဘူး။ကိတ္မုန္႕ေတြနဲ႕တစ္ေယာက္
မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္မက်ီစယ္ၾကဘူး။ရိႈးပြဲအတူတူမသြားဘူး။သီခ်င္းအတူတူလိုက္မဆိုၾကဘူး။
ညေနေန၀င္ခ်ိန္ေတြအတူတူထိုင္မၾကည့္ၾကဘူး။ၾကယ္ေတြအေၾကာင္းမေျပာဘူး။
ရင္ဘတ္ထဲမွာမွီမထားဘူး။သီခ်င္းအလိုက္တခုခုကိုတိုးတိုးေလးညည္းမေနဘူး။တိမ္ေတြက
လြမ္းစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္လွမေနဘူး။ဖုန္းေတြတစ္ညလံုးမေျပာဘူး။ဖုန္းမအားရင္
ရင္ေတြမပူဘူး။ေနမေကာင္းရင္ေျခမကိုင္မိလက္မကိုင္မိမျဖစ္ဘူး။ေနမေကာင္းမျဖစ္ဘူး။
ခရီးတစ္ခုအတူတူမသြားၾကဘူး။မိဘေတြကမတားျမစ္ၾကဘူး။အစီအစဥ္ေတြမဆြဲၾကဘူး။
သဲထိတ္ရင္ဖိုစြန္႕စားခန္းေတြမပါဘူး။အေၾကာင္းတခုခုကိုဖန္တီးျပီးမလိမ္ၾကဘူး။
ခံုနံပါတ္အတူတူမထိုင္ၾကဘူး။သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကိုနားက်ပ္တစ္ဖက္စီတပ္ျပီးနားမေထာင္ၾကဘူး။
အဲ့ဒီျမိဳ႕ကိုေရာက္မသြားဘူး။၀ိုင္မေသာက္ၾကဘူး။လမ္းမေလွ်ာက္ၾကဘူး။လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းေထာင္ျပီး
ဓာတ္ပံုေတြမရိုက္ၾကဘူး။ရုပ္ရွင္သြားမၾကည့္ၾကဘူး။ေနၾကာေစ့ေတြအခြံမခြာၾကဘူး။အခန္းမ်က္ႏွာက်က္
ကမီးလံုးကိုၾကယ္ေတြလို႕ေျပာျပီးမရီၾကဘူး။ႏွစ္ေယာက္လံုးမ်က္လံုးေတြေမွးစင္းမသြားဘူး။
အျပာေရာင္လိႈင္းေတြခန္းလံုးျပည့္တုန္ခါမေနဘူး။အိမ္ကိုျပန္ေရာက္မလာၾကဘူး။ကၽြန္ေတာ္က
ေျပာင္းလဲမလာသလိုသူမကလည္းမေျပာင္းလဲလာဘူး။လမ္းခြဲျခင္းမွာတိက်ေသခ်ာျပီးသား
ဆင္ေျခေတြမလိုဘူး။နာရီေတြမ၀တ္ၾကေတာ့ဘူး။နာရီေတြမတိုက္ၾကေတာ့ဘူး။မီးနဲ႕ေ၀းမသြားေပမယ့္
ကၽြန္ေတာ္တို႕ဟာခ်ိပ္ေတြမဟုတ္ၾကဘူး။ေငးေမာစရာေနာက္ခံေတးဂီတဖြင့္မထားဘူး။
တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရပ္မေနၾကဘူး။ေလဟာနဂိုထက္ပိုျပီးျငိမ္သက္မေနဘူး။
ေန႕ေတြေရာက္မလာဘူး။ညေတြေပ်ာက္မသြားဘူး။တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ေက်ာခိုင္းရပ္မေနၾကဘူး။
နားလည္မႈေတြမရွိသလိုနားမလည္မႈေတြလည္းမရွိဘူး။ဒိုင္ယာေလာ့လွလွေလးေတြထြက္ၾကမလာဘူး။
“ကံေကာင္းပါေစ”လို႕တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ဆုမေတာင္းေပးၾကဘူး။မီးရႈိႈ႕ပစ္လိုက္တဲ့ဓာတ္ပံုေတြ
မီးမေလာင္သြားဘူး။ကံၾကမၼာမွာေထာင့္ခ်ိဳးေတြမရွိဘူး။နံရံမွာနားေတြမရွိဘူး။ပတ္၀န္းက်င္မွာစကားလံုးေတြ
မရွိဘူး။ပါးစပ္ေတြမွာေကာလဟလေတြမရွိဘူး။ေဒါင့္ႏွစ္ေထာင့္ေပါင္းစည္းျခင္းၾတိဂံမွာတတိယေထာင့္မရွိဘူး။
မင္းသားမရွိဘူး။မင္းသမီးမရွိဘူး။ျဖတ္ေလွ်ာက္မရွိဘူး။အရန္မရွိဘူး။ဗီလိန္မရွိဘူး။ျပဇာတ္ဟာတကယ္မရွိခဲ့ဘူး။


တယ္ရီ

Posted via Blogaway