ရုတ္တရက္ၾကားလိုက္ရတဲ့အခ်ိိန္မွာကၽြန္မေတာ္ေတာ္အံ့အားသင့္သြားတယ္။တစ္ခုခုကိုစိတ္ပူသြားသလိုပဲ။
ဒါေပမယ့္ဦးေႏွာက္ရဲ႕တုန္႕ျပန္မႈကမ်က္ႏွာျပင္တစ္ခုလံုးကိုတင္းတင္းရင္းရင္းျဖစ္ေအာင္ဆြဲဆန္႔လိုက္တယ္။
ကၽြန္မဟာဒီလိုမိန္းမမ်ိဳးမွမဟုတ္တာ။ဘယ္တုန္းကမွသူကၽြန္မကိုနာမည္အျပည့္အစံုတပ္မေခၚခဲ့ဖူးဘူး။
ဘာသေဘာလဲဆိုတဲ့အၾကည့္နဲ႔ၾကည့္လိုက္တယ္။ထူးထူးျခားျခားသူ႕မ်က္လံုးအစံုဟာေအးစက္လို႔။
ကၽြန္မဆိုလိုတဲ့ေအးစက္တယ္ဆိုတာ သူ႔မ်က္လံုးရဲ႕အၾကည့္ေတြက
ကၽြန္မကိုေဖာက္ထြက္ျပီး၊
ကၽြန္မေနာက္ကရွိရွိသမွ်အရာေတြအားလံုးကိုေဖာက္ထြက္ျပီး၊လက္ရွိပစၥဳပန္မွာတည္ရွိမေနသလို၊
ဆိုက္ေရာက္ဖို႕မလိုတဲ့ခရီးတစ္ခုခုကိုသြားေနသလို။ကၽြန္မဆိုလိုခ်င္တဲ့ေအးစက္မႈဆိုတာအဲ့လိုမ်ိဳးပဲ။
ရွင္နားလည္ခ်င္သလိုနားလည္ႏိုင္တယ္။ရွင္တို႕နဲ႕တူခ်င္လည္းတူမယ္
တူခ်င္မွလည္းတူမယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာဘာလုပ္သင့္သလဲ သိပ္သိတာေပါ့။ဘာစကားမွျပန္မေျပာပဲခ်က္ျခင္းမ်က္ႏွာလႊဲလိုက္တယ္။
မ်က္ႏွာလႊဲရင္းတဆက္တည္းေျပာလိုက္တယ္။
(ကၽြန္မ ဒီေန႔စိတ္ရႈပ္ေနတယ္၊အေရးတၾကီးေျပာစရာ
စကားဆိုရင္လည္း ညဖုန္းဆက္တဲ့အခ်ိန္မွပဲေျပာေတာ့၊ခုေလာေလာဆယ္ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း
ေနခ်င္တယ္)
သူကၽြန္မကိုစိုက္ၾကည့္ေနမွာေသခ်ာတယ္။ဒါျပီးရင္
သူ႕ထံုးစံအတိုင္း ဘာမွမေျပာပဲ ျပန္ထြက္သြားရင္
သြားမယ္။ဒါမွမဟုတ္ နားမလည္မယ့္၀ါက်ပ်က္ေတြ
အဆံုးမရွိ အစမရွိ ေျပာျပီးထြက္သြားမယ္။
ျပီးရင္ ကၽြန္မသူ႕ကို တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္
မေခၚပဲထားမယ္။သူပဲအရင္စျပီးဖုန္းဆက္လာလိမ့္မယ္။
ေျပာခ်င္တဲ့စကားကိုေျပာခ်င္တဲ့အခ်ိန္မွာေျပာခြင့္မေပးတာအေကာင္းဆံုးပဲမလား။ရွင္သေဘာမတူပဲေနႏိုင္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဒါဟာသိပ္ျပီးထိခိုက္စရာမရွိပါဘူး။ ဒါပါပဲ။
ေဟာ…….။
ကၽြန္မတြက္ထားတဲ့အတိုင္းပဲ။သူဖုန္းျပန္ဆက္လာျပီ။ကၽြန္မစကားမေျပာပဲျငိမ္ေနလိုက္တယ္။
ဟယ္လို………ဟယ္လို အသံပဲၾကားေနရတယ္။ခုထိလည္း
ကၽြန္မျငိမ္သက္ေနလိုက္တယ္။
သူ႕ဘက္ကဘာအသံမွမၾကားရေတာ့ဘူး။ဖုန္းခ်သြားတယ္ထင္တယ္။ကၽြန္မလည္းဖုန္းကိုပါ၀ါ
ပိတ္ျပီးအိပ္ပစ္လိုက္တယ္ေလ။ ဒါပါပဲ။
ကၽြန္မဒီရက္ပိုင္းအလုပ္သိပ္ရႈပ္တယ္။မနက္မိုးလင္း
မ်က္လံုးႏွစ္လံုးပြင့္ကတည္းက စလိုက္တာ
ညအိပ္ခ်ိန္ထိပဲ။ႏွစ္ရက္ေလာက္ ပစ္ထားလိုက္မိတဲ့ဖုန္းကို
ျပန္ဖြင့္ဖို႔ အခုမွပဲသတိရတယ္။ကၽြန္မ
ဖုန္းဖြင့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ဖုန္းျပန္ပြင့္တာေစာင့္ေနရင္းကၽြန္မအေတြးေတြ
ဟိုဟိုဒီဒီ လြင့္စင္လို႔။
ျပတင္းေပါက္ရဲ႕အျပင္ဘက္မွာ အေမွာင္ပဲရွိတယ္။အေမွာင္ေၾကာင့္
ျပတင္းေပါက္ေဘးက သစ္ပင္ကို
မျမင္လိုက္မိဘူး။ေခါင္းရင္းကမွိန္ပ်ပ်ညအိပ္မီးကိုပါပိတ္ပစ္လိုက္ျပီးကၽြန္မျငိမ္သက္ေနမိတယ္။
အခန္းထဲမွာေမွာင္သြားေတာ့ ျပတင္းေပါက္အျပင္ဘက္ကအေမွာင္နဲ႔ကၽြန္မဟာ
တသားတည္း ျငိမ္သက္လို႕။
သူလည္းတစ္ခါတစ္ရံအဲ့လိုမ်ိဳးျငိမ္သက္ေနတတ္တယ္။တေနရာရာကိုေငးလို႔။တစ္စံုတစ္ရာကိုအေလးအနက္
စဥ္းစားေနသလိုလို။တစ္ခါတစ္ရံကၽြန္မေဆာ့ေနတဲ့ဖုန္းထဲကဂိမ္းကိုေငးၾကည့္ေနတတ္တယ္။
သိသားပဲ သူသက္ျပင္းေတြခဏခဏခ်ေနတယ္ဆိုတာ။သိသားပဲ….သူကၽြန္မကို
တစ္ခုခုေျပာင္းလဲ
ေစခ်င္ေနတယ္ဆိုတာ။မသိခ်င္ေယာင္ပဲေဆာင္ေနလိုက္တယ္။ဟုတ္တယ္မလား…..
သူခံယူထားတဲ့ခ်စ္ျခင္းဆိုတာေပးဆပ္ျခင္း၊ကၽြန္မခံယူထားတဲ့ခ်စ္ျခင္းဆိုတာရယူျခင္း။ေက်ျပီေပါ့….။
ဘာကိုမေက်နပ္စရာရွိေသးလဲ။ျပန္ရေအာင္လို႔ေျပာတုန္းက
ကၽြန္မဂိမ္းေဆာ့ေနတာမျပီးေသးဘူး။
အရင္ျပန္ႏွင့္လို႕ေျပာေနက်။သူကလည္းဘာမွမေျပာပဲအရင္ထြက္သြားေနက်။ဟုတ္တယ္ေလ…
သူကၽြန္မကိုခ်စ္တယ္မဟုတ္လား…ဒါဆို ကၽြန္မရဲ႕ေနထိုင္မႈ၊ဆက္ဆံမႈ၊အေလ့အက်င့္ေတြကိုလည္း
ခ်စ္ရမွာပဲေလ။သူနားလည္ပါတယ္။သူနားလည္မွာပါ။ ဒါပဲေလ…။
ဒါပါပဲ….။
တရက္ကလည္း သူကၽြန္မဆီေန႔လည္ဘက္ဖုန္းဆက္တယ္။အဲ့ဒီအခ်ိန္ကကၽြန္မအရမ္းအလုပ္မ်ား
ေနတဲ့အခ်ိန္။သူကေျပာေသးတယ္။သူအရမ္းစိတ္ညစ္ေနလို႕တဲ့။သူစကားေျပာစရာေတြရွိေနတယ္တဲ့။
ဒါေပမယ့္ကၽြန္မ မအားဘူးေလ။အလုပ္ေတြဒီေလာက္ရႈပ္ေနတာကို။ဒီေတာ့ကၽြန္မလည္းမအားဘူး၊ခု
အရမ္းအလုပ္ေတြရႈပ္ေနတယ္။ရင္ဖြင့္စရာရွိလည္းေနာက္ေန႕၊ဒါမွမဟုတ္အားတဲ့ေန႕မွ
ေတြ႕ၾကရေအာင္ေလလို႕ေျပာလိုက္တယ္။ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိသူ႕ဘက္ကအသံတိတ္သြားတယ္။
ကၽြန္မလည္းဒီဘက္မွာအလုပ္ေတြရွိေသးတာနဲ႕ဖုန္းခ်လိုက္တယ္။အလုပ္ေတြျပီးသြားေတာ့
သတိေတာ့ရပါတယ္။ဖုန္းေခၚမယ္လုပ္ျပီးမွမေခၚေတာ့ဘူး။ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့…အင္း………..
ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ဒီလိုပါပဲ။
ဖုန္းကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ရက္က
သူပို႕ထားတဲ့မက္ေဆ႔ခ်္ ကိုေတြ႕လိုက္တယ္။ဖြင့္မဖတ္ေသးပဲ
ကၽြန္မစဥ္းစားမိတယ္။အင္း…..ဟိုဘက္ရက္က
ကၽြန္မစိတ္ဆိုးသြားတာသိလို႕ အရင္ေတြ႕ေနက်
မက္ေဆ့ခ်္ေတြလို (အဲ႕ ေန႕က ကိစၥကို
စိတ္မဆိုးပါနဲ႕ ကိုယ္မွားပါတယ္၊ ဖုန္းေခၚရင္ ကိုင္ပါေနာ္)
(အားလံုးကိုပဲမွားပါတယ္၊ေက်နပ္ေတာ့ေနာ္၊ဖုန္းကိုင္ပါ)။ဒါမွမဟုတ္။ကၽြန္မအလုပ္ရႈပ္ေနတဲ့ေန႕က
ကိစၥအတြက္ (ကၽြန္မဟာနားလည္မႈမရွိဘူးတို႕၊ကိုယ့္္အတြက္ပဲကိုယ္သိတယ္တို႕၊)အဲ႕လိုမ်ိဳးစကားေတြလား
ကၽြန္မေတြးမိရုံနဲ႕ေဒါသထြက္သြားတယ္။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလဘာပို႕ထားတယ္ဆိုတာမွမသိရေသးတာ။
ကၽြန္မေဒါသထြက္စရာစကားဆိုရင္ေတာ့ ေနာက္ထပ္သံုးေလးရက္ေလာက္
ဖုန္းမကိုင္ပဲေနလိုက္ဦးမယ္။
မက္ေဆ႔ခ်္ကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ဘာမွလည္းမပါဘူး။ၾကည့္…..ကၽြန္မနားမလည္တဲ့အေၾကာင္းအရာေတြ
လာလာေျပာတာ ျပတာ လာရွင္းျပတာ စဥ္းစားခိုင္းတာ
အရမ္းမုန္းတာပဲ။ေတာ္ျပီ ဦးေႏွာက္ေျခာက္တယ္။
ဆက္မစဥ္းစားေတာ့ဘူး။မက္ေဆ့ခ်္ကိုဖ်က္ပစ္လိုက္တယ္။သူဖုန္းဆက္တဲ့ေန႕ေရာက္ရင္ေတာ့
သူရွင္းျပမွာပါ။ ဒါပဲေလ။
ဒီလိုနဲ႕သံုးရက္….ေလးရက္….။ဖုန္း၀င္မလာဘူး။ဘာျဖစ္လည္း
မလာနဲ႕ေပါ့။ဖုနး္၀င္လာမွဖုန္းမကိုင္ပဲ
ထားလိုက္ဦးမယ္။ဟုတ္တယ္မလား။ဒါပဲေလ…။သူအရင္ဖုန္းအရင္စေခၚမွာပါ။ေသခ်ာတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ တစ္လ…..ႏွစ္လ…..။ေသခ်ာပါတယ္။သူဖုန္းအရင္စေခၚမွာပါ။
ဒီလိုနဲ႕ ပထမႏွစ္…….ဒုတိယႏွစ္…..။သိပ္ေသခ်ာတာေပါ့။သူဖုန္းမေခၚပဲမေနႏိုင္ပါဘူး။သူဖုန္း
ေခၚကိုေခၚမွာ။ ဒါပဲေလ………။
ဒါပဲေပါ့…………။
ေမွာ္
၁.၃၀.၂၀၁၄
၁၁း၃၈ ည
Tuesday, July 7, 2015
မွန္
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment